თურმე სასწაულებიც ხდება :)

2013 წლის დეკემბერი, თვე, რომელიც არასდროს დამავიწყდება...

ნოემბრის დასაწყისი იყო, როცა შევიტყვე ინფორმაცია, მასწავლებელთა პროფესიული განვითარების ეროვნული ცენტრის მიერ გამოცხადებული პირველი ეროვნული კონფერენციის "საუკეთესო პედაგოგიური პრაქტიკა ზოგადსაგანმანათლებლო სკოლებში" შესახებ.

ზუსტად ორი დღე მქონდა ვადა. ერთი დღე ვფიქრობდი და მეორე დღეს უკვე თემად ჩამოვაყალიბე ჩემი ნააზრევი. თემად ავირჩიე ,,ინფორმაციულ-საკომუნიკაციო ტექნოლოგიების გამოყენება სასწავლო პროცესში" (იხ. გვერდზე ჩემი დღიური) და გავუგზავნე განათლების დაწყებითი საფეხურის კოორდინატორს, ქ-ნ ნინო ლაბარტყავას. ფოსტაზე მომივიდა gmail-ის პასუხი, უკაცრავად და ასეთი სერვერი არ არსებობსო. რამდენჯერმე ვცადე და იგივე პასუხი მომდიოდა. თითქოს ხელი ჩავიქნიე, მაგრამ უცებ გამიელვა თავში, იქნებ თვითონ მასწავლებლის სახლის ფოსტაზე გავაგზავნო-მეთქი. მართლაც გავგზავნე იქაც და მათი ფეისბუკის გვერდზეც. მიპასუხეს: თქვენი ნამუშევარი გადაეცა სათანადო ადრესატს და გისურვებთ წარმატებებსო! გამოხარდა, თუმცა, ვფიქრობდი, რომ ჩემზე ათასჯერ უკეთესი თემები იქნებოდა და ჩემს თემას ყურადღებას არც კი მიაქცევდნენ (თვითკრიტიკული ვარ ძალიან :) დამავიწყდა კიდეც, ამ კონკურსის შესახებ, მაგრამ დადგა დეკემბერი, შუა რიცხვებია. უცებ მირეკავს ტელეფონი, საიდანაც მესმის ასეთი ტექსტი: მოგესალმებით! თქვენმა თემამ გაიმარჯვა მასწავლებელთა კონფერენციაში, გამომიგზავნეთ თქვენი პირადობა დასკანირებული და დასკვნით კონფერენციაზე მოხსენება უნდა წარადგინოთ ჩაქვში 23-25 დეკემბერსო. ბედნიერებისგან ლამის დავფრინავდი. ყველა თანამშრომელი მილოცავდა. ბავშვები სიხარულით აღსავსე თვალებით შემომცქეროდნენ. მათმა საყვარელმა მასწავლებელმა წარმატებას მიაღწია.

თურმე სასწაულებიც ხდება...

მოუთმენლად ველოდი გამგზავრების დღეს. აი, მოვიდა კიდეც 23 დეკემბერი... თბილისის რკინიგზის სადგურიდან დაიძრა მატარებელი, მასწავლებლებით სავსე ორი ვაგონით. (ამდენი ერუდირებული და განათლებული ადამიანის ერთად ნახვა დიდი იშვიათობაა :) ჩავედით ჩაქვში. უდიდესი პატივით დაგვხვდნენ. გაგვიმასპინძლდა სასტუმრო "ჩაქვი ოაზისი", რომელიც ზღვას გადაჰყურებს. ზაფხულია თუ ზამთარი, ზღვას მაინც თავისი ხიბლი აქვს. მიყვარს მისი ხმა, ქაფიანი ტალღები ნაპირზე ქვებს რომ ეხეთქებიან. საოცარი სიო გვცემს სახეში, გრძნობ, რომ სუფთაა ჰაერი.

პირველ დღეს გვქონდა კონფერენციის გახსნა, სადაც შევიტვყვეთ, რომ 500-მდე ნამუშევრიდან ჩვენი მოხსენებები შეარჩიეს, საკმაოდ მკაცრი კრიტერიუმების შედეგად. რაღაცნაირად თავი ამაყად ვიგრძენით. თურმე გვაფასებენ, თურმე შრომისმოყვარეობას აფასებენ...

საოცარი იყო მეორე დღე, დატვირთული და საინტერესო. ყველა სექციას თავისი კონსულნტანტი ყავდა, რომლებიც უდიდესი პატივისცემითა და სიყვარულით გვექცეოდნენ თითოეულ ჩვენგანს. ჩვენს სექციას ქ-ნი რუსუდან თედორაძე ხელმძღვანელობდა. საოცრად თბილი და უგანათლებულესი ადამიანი. კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა მას. არ დავიღლები მადლობის თქმით, რომ ასეთი შესანიშნავი შანსი მომცა, ჩამისახა იმედი ხვალინდელი დღის და ჩემი თავის.

ყველა მასწავლებელმა ერთიმეორეზე უკეთესი და საინტერესო თემები წარმოადგინა, თითქმის მეცნიერულ დონეზე იყო განხილული მათი ნამუშევრები.

აი, ჩემი მოხსენების დროც მოვიდა. მსმენელებს გავუზიარე ჩემი პრაქტიკული გამოცდილება, ისტ-ის გამოყენებასთან დაკავშირებით. მგონი ცუდად არ გამოვედი :) დავაინტერესე პედაგოგები, ჩაინიშნეს ჩემი რჩევები.

საღამოს ოფიციალური დახურვის ცერემონია დაიწყო. დაგვაჯილდოვეს სერტიფიკატებით და 2 კრედიტ-ქულით.

რამდენი განათლებული და ინტელექტუალი ადამიანი გავიცანი... რამდენი მეგობარი გავიჩინე... ძალიან ბედნიერი ვარ!

25 დეკემბერია... რა მალე გავიდა ეს დღეები. შეგვპირდნენ, რომ ერთი წლის მერე კიდევ ჩატარდება ეროვნული კონფერენცია. როგორ მიხარია. ასე რომ მომავალ ეროვნულ კონფერენციამდე მეგობრებო!!!